8 maja 1938 r. z inicjatywy Stanisława Ciesielskiego w salce leszczyńskiego "Sokoła" powołano Leszczyński Klub Motorowy. Na tymże zebraniu powołano pierwszy zarząd klubu w składzie: Idzi Dolata - prezes, Józef Nitsche - wiceprezes, Wacław Otto - kapitan sportowy, Władysław Chrobak - sekretarz, Stanisław Piotrowski - skarbnik. Kronikarze to: Władysław Chrobak i Bernard Handke. Głównym celem działalności klubu było propagowanie sportu motorowego oraz organizacja imprez sportowych i wycieczek.
Pierwszą imprezą klubową była wspólna wycieczka motorowa na Wyspę Konwaliową na Jeziorze Przemęckim (24 maja 1938 r.). Pierwsze zawody na stadionie Sokoła odbyły się 18 września 1938 . W zawodach startowało 30 zawodników. Wybuch II wojny światowej pozbawił członków klubu motocykli i możliwości działania.
Po wojnie LKM reaktywował swą działalność 2 maja 1946 roku. Wtedy to powołano zarząd w składzie: Leon Fabiańczyk - prezes, Roman Nadolny - wiceprezes, Stanisław Krzymiński - sekretarz, Jan Bokś - skarbnik, Wacław Otto - kapitan drużyny.

23 czerwca 1946 roku klub zorganizował I Rajd Motocyklowy. Jego uczestnicy otrzymali mosiężne, pamiątkowe plakietki. Zorganizowano zawody na różnych trasach. ścigano się głównie na motorach niemieckich. W 1946 roku zaczęto ścigać się na torze żużlowym, jednak na normalnych motocyklach, tylko czasami specjalnie przygotowanych. Od roku 1948 LKM zaczął się specjalizować w wyścigach na torach żużlowych.

To wtedy pierwszy raz rozegrano rozgrywki o Drużynowe Mistrzostwo Polski. Leszczyńska drużyna zajęła drugie miejsce i tym samym uzyskała prawo do startu w I lidze. Na zakończenie sezonu reprezentacja Polski spotkała się z Czechosłowacją. Polacy startujący na motocyklach Martin-Japp zwyciężyli. Bohaterem spotkania był Alfred Smoczyk, który wygrał wszystkie swoje biegi i uzyskał najlepszy czas dnia. Klub leszczyński stał się bezkonkurencyjny.

W 1949 roku rozegrano pierwsze indywidualne i drużynowe mistrzostwa Polski na żużlu. Mistrzem drużynowym została UNIA LESZNO, a indywidualnym A.Smoczyk (23.X.49 r.). Nową nazwę klubu przyjęto 28 lipca 1949 r. w związku z powołaniem Zrzeszeń Sportowych. LKM przypadło zrzeszenie "Unia" i tak już pozostało. Lata 1949-54 to pasmo zwycięstw reprezenstacji Unii Leszno, która przez 6 lat zdobywała zaszczytny tytuł drużynowego mistrza Polski na żużlu. Alfred Smoczyk, Józef Olejniczak, Marian Kuśnierek, Stanisław Glapiak i Zdzisław Smoczyk należeli wówczas do najlepszych żużlowców w kraju.

Alfred Smoczyk

Józef Olejniczak

W latach 1953-60 stadion leszczyński podlegał modernizacji dzięki projektom T.Rozpendowskiego, L.Sternala, T.Schmidta oraz J.Olejniczaka. Po latach sukcesów, w latach 1955-58 nadeszły pierwsze porażki. Przybywało rywali. W tragicznych wypadkach zginęli: Franciszek Kutrowski (1953) i Stanisław Kowalski (1955) - wielka nadzieja Unii. W roku 1956 Unia została po raz pierwszy zdegradowana do II ligi.Przez 7 sezonów (1958-1964) zespół dobrze radził sobie z krajowymi rywalami, zajmując trzecie, szóste i czwarte miejce w rozgrywkach I ligi.

W latach 1963-1965 pogorszyła się atmosfera, co było spowodowane szczupłością środków finansowych. To spowodowało że w 1965 r. pojawiła się realna groźba zawieszenia działalności sekcji żużlowej. W 1968 r. Unia na skutek awantur kibiców na meczu z Polonią Bydgoszcz otrzymała półroczny zakaz organizowania meczów żużlowych w Lesznie. W związku z zamknięciem toru w 1968 roku nie odbył się XVIII Memoriał im. A.Smoczyka. W roku 1970 drużyna Unii przystąpiła do rozgrywek I ligii tylko z 7 zawodnikami. Jesienią tego roku prezesem klubu został Marian Grys, wiceprezesem do spraw żużlowych Henryk Woźniak, a kieronikiem drużyny Józef Rzepka. Rok 1976 rozpoczął nowy okres sukcesów historii klubu. W rozgrywkach o Drużynowe Mistrzostwo Polski drużyna zajęła III miejsce a Zdzisław Dobrucki zdobył tytuł indywidualnego Mistrza Polski. Od września 1976 roku funkcję kierownika drużyny przejął Jan Nowicki. Rok 1977 to kolejna modernizacja stadionu im. Alfreda Smoczyka, związana z Centralnymi Dożynkami w Lesznie.

Józef Olejniczak

W 1984 roku Unia zdobyła Drużynowe Mistrzostwo Polski. Najlepszymi zawodnikami byli: R. Jankowski, Z.Kasprzak i M.Okoniewski. W tym samym roku na leszczyńskim torze odbyły się finały Drużynowych Mistrzostw świata z udziałem zespołów: Danii, Anglii, USA i Polski. Odtąd organizuje się tu imprezy o światowym znaczeniu.
Rok 1987 to powrót Unii na pierwsze miejscce w tabeli i kolejny złoty medal dla zespołu, którego zawodnicy nie przegrali w 1987 roku żadnego meczu. Unia została mistrzem również w roku 1989.
W roku 1991 w wyniku problemów finansowych w klubie, jak również kontuzji zawodników Unia spadła do II ligii. W sezonie 1993 w składzie Unii jeździli zawodnicy zagraniczni: Greg Hancock, Zdenek Tesar i Roman Matousek. Drużyna zajęła VII miejcce w I lidze.
28 listopada 1994 roku członkowie powierzyli funkcję prezesa klubu Rufinowi Sokołowskiemu, z którym łączono nadzieję, na poprawę sytuacji. W 1995 roku zabłysło dla zawodników, członków i kibiców światło nadziei. Zarząd klubu pozyskał bogatych sponsorów, spłacono poważną część długu. Roku 1997 był dla klubu pod wieloma względami bardzo łaskawy. Zwiększyły się w sposób znaczący dochody, co pozwoliło na prawidłową działalność.
Drużyna żużlowa w składzie: Roman Jankowski, Dariusz Baliński, Andrzej Korolew, Robert Mikołajczak, Adam Skórnicki, Damian Baliński, Andrzej Szymański, Maciej Jąder, Leigh Adams, Ronie Correy, Craig Boyce prowadzona przez Bolesława Ossowskiego i Bernarda Jądera zajęłą 5 miejscce w I lidze żużlowej. Mistrzostwo Polski Juniorów zdobyli: Adam Skórnicki, Damian Baliński i Andrzej Szymański. W Pucharze Polski leszczyńskie "Byki" zajęły II miejsce.
W półwieczu istnienia ligi żużlowej Unię zaliczono do pierwszej czwórki drużyn w rankingu najlepszych. Oby było tak dalej, także w drugim półwieczu.